SOMBRAS
Camiñaba pola rúa. Apurando os pasos imprecisos, atravesei o centro de Lugo, agardando o primeiro resplandor da treboada. Onda a muralla, o vento xeado golpeaba o abrigo vello, livián, de remendado chafalleiro; a lúa asubiaba o meu nome. Un brillo afastado atraera a miña vista, andei amodo, coas cóxegas incesantes acariñando as miñas costas. Noite de defuntos, rúas espidas, ceo nú, estrelas amortuxadas. A cacharela refulxía, achegueime, a miña sombra negra avanzou máis veloz sobre a pedra rugosa do groso muro, bailando ao compás do reflexos baleiros das laparadas. Notei o golpe seco, osbre a testa. As pingas de auga caían con forza, precipitábanse sobre o mundo real, mortal, tanxible. Esfumouse a cacharela, detiven o movemento, a miña sombra, pola contra, seguía danzando, xunto aos longos filamentos, vestixios do lume esvaecido.
Ningún comentario:
Publicar un comentario